Zaprosili na swoją konferencję prostą technik szpitalną tylko po to, żeby z niej zadrwić. Ale kiedy postawiła prawidłową diagnozę umierającemu bankierowi, wszyscy lekarze w sali zamarli z szoku…

Czy ma pani jakąś konkretną skargę? zapytał tonem stanowczym, ale nie agresywnym. — A może jest coś ważnego, co chciałaby pani powiedzieć o pacjencie?
O pacjencie? Brwi Zoe poszybowały w górę. — Och, racja. Pani umierający menedżer funduszu hedgingowego, panie Thorne. Wszyscy pewnie nadal myślicie, że nie mam pojęcia, co się z nim dzieje, prawda? Myślicie, że umiera na jedno, podczas gdy ja, niewykształcona niczyja, ośmielam się sugerować, że to coś innego. Rozejrzała się po pokoju, jej oczy przeskakiwały z jednego lekarza na drugiego. Byli tam lekarze dyżurni, dwóch chirurgów, kardiolog — surowo wyglądająca starsza kobieta — i kilku innych specjalistów, wszyscy zebrani przez samego ordynatora na tę pilną konsultację.
Więc powiem pani — kontynuowała Zoe drżącym, ale stanowczym głosem. — Wprosiłam się tutaj, żeby powiedzieć pani, że mam już dość sposobu, w jaki pani na mnie patrzy z góry, sposobu, w jaki kpi pani z każdego mojego słowa. Myśli pani, że wszystko, co robię, to opróżniam nocniki i myję podłogi. Ale nie jestem taki głupi, jak ci się wydaje. Widzę pacjentów. Zauważam objawy. A dziś, wy, szanowni geniusze medycyny, zebraliście się, żeby dowiedzieć się, co dolega waszemu umierającemu VIP-owi. Ale mówiłem wam już tydzień temu. Powiedziałem: „Patrzcie, ma dziwną żółtaczkę, zażółcenie skóry, nie tylko na twarzy, ale i na przedramionach, i są małe siniaki… wygląda to na poważne uszkodzenie wątroby”. A ty po prostu mnie zbyłeś. Powiedziałeś: „Zoe, idź i rób swoje”.

W tym momencie jeden z chirurgów — młody, niezwykle pewny siebie mężczyzna o nazwisku dr Silver — nie mógł już dłużej powstrzymywać się.

Posłuchaj, powiedział podniesionym głosem, przyzwyczajony do nakazywania ciszy i uwielbienia. — Po co wpadasz tu z tym całym dramatem? Jesteśmy na poważnym spotkaniu, podejmujemy kluczowe decyzje, a ty pojawiasz się, rzucając oskarżeniami.

Zoe zmrużyła oczy.

Wiem, że pan Thorne ma ostrą postać autoimmunologicznego zapalenia wątroby, powikłaną rzadką, mieszaną patologią. Myślisz, że umiera z powodu zaawansowanej marskości wątroby, którą, owszem, zdecydowanie ma, ale to nie jedyna choroba. Zakładasz, że to powikłanie alkoholizmu, bo jest facetem z Wall Street. Ale się mylisz. To choroba autoimmunologiczna i wymaga leczenia zupełnie innymi lekami, a nie tylko przepisanym przez ciebie leczeniem wspomagającym.

W salonie zapadła dźwięczna cisza. Była tak głęboka, że ​​odległy szum szpitala – delikatne pikanie monitorów, ciche skrzypienie wózka toczącego się korytarzem – nagle stał się ostry i wyraźny. Gdzieś na korytarzu słychać było ciche kapanie kranu.

Kardiolog, który siedział cicho i obserwował sytuację, odezwał się ostrożnie.

Zoe, mówisz o tych objawach z taką szczegółowością, że mnie to… nie wątpi, ale zaskakuje. Skąd wzięłaś tę wiedzę?

Zoe wzięła głęboki oddech, burza w jej wnętrzu zaczęła ustępować. Było to dla niej wyraźnie trudne, jakby w końcu robiła coś, czego obawiała się od lat. Słowa nie przychodziły jej łatwo, ale parła dalej.

Ukończyłem trzy lata studiów przedmedycznych na Uniwersytecie Nowojorskim, zanim moje życie wykoleiło się. Moja matka zachorowała, ojciec zmarł… Życie toczy się dalej. Musiałem znaleźć jakąkolwiek pracę, jaką mogłem dostać, i wylądowałem tutaj, jako technik. Ale to nie znaczy, że przestałem czytać. Czytam czasopisma medyczne, podręczniki, wszystko, co wpadnie mi w ręce. Staram się nie przegapić ani jednego szczegółu. Tak, nie mam dyplomu, nie jestem lekarzem, ale i tak rozumiem kilka rzeczy. Widzę człowieka i widzę objawy, które tobie, zajętemu swoimi wykresami i obchodami, jakoś nie wydają się przeszkadzać.

Doktor Silver prychnął.