Zażądała ode mnie przeprosin. Postanowiłem odejść.

W Wigilię mąż postawił mi ultimatum. Siedząc naprzeciwko niego, po drugiej stronie mahoniowego biurka, słuchałam zimnego, profesjonalnego głosu, pozbawionego jakiejkolwiek intymności. Nie zwracał się już do mnie jak żona, lecz jak podwładna.

Dostałem dwie opcje: albo publicznie przeprosić Victorię, jego nową partnerkę i szefową działu innowacji w firmie, albo moja pensja zostanie natychmiast zawieszona, awans cofnięty, a postępowanie dyscyplinarne wszczęte. Formularz dyscyplinarny był już przygotowany, a moje nazwisko wydrukowane czarnymi literami.

Spojrzałem na niego bez mrugnięcia okiem. Powiedziałem tylko jedno słowo: „Dobrze”.

Myślał, że się poddaję.

Nie wiedział jeszcze, że słowo to nie oznacza ani poddania się, ani wyrzeczenia, lecz nieodwołalną decyzję.

Umowa biznesowa, ślub, zdrada

Dwanaście lat wcześniej poznaliśmy się na uniwersytecie. On kończył studia MBA, ja doktorat z biochemii. Łączyła nas wizja: sprawić, by etyka naukowa i sukces ekonomiczny współistniały. Jego ojciec, założyciel Morrison Pharmaceuticals, ucieleśniał tę niemal naiwną ambicję: opracowywać metody leczenia rzadkich chorób, ignorowane przez duże korporacje, ponieważ były mało dochodowe.

Kiedy Robert przejął firmę, zaproponował mi stanowisko. Wierzyliśmy, że razem rozwiniemy Morrison Pharmaceuticals, nie rezygnując z jej misji. Przez kilka lat to się sprawdzało: partnerstwa uniwersyteckie, nowe terapie, kontrolowany wzrost. Firma ratowała życie, nie stając się cynicznym gigantem.

Potem przyszedł sukces. Entuzjastyczne recenzje, inwestorzy, konferencje, okładki magazynów. Stopniowo Robert zaczął mówić o marży zysku, a nie o pacjentach. Rzadkie choroby stały się przeszkodą, etyka ograniczeniem.

I wtedy w jego życiu pojawiła się Wiktoria.

Kiedy etyka staje się przeszkodą

Victoria, była konsultantka, pozornie błyskotliwa, uosabiała to, czego Robert teraz pragnął: szybkość, rentowność, wizerunek. Jej flagowym projektem było przeznaczenie znacznej części budżetu badawczego na wysokomarżowe produkty kosmetyczne. Herezja naukowa i moralna.

Podczas posiedzenia zarządu wykonałem swoje zadanie. Rozłożyłem jego propozycję na czynniki pierwsze, popierając ją liczbami. Zarząd podjął jednogłośną decyzję: odrzucenie. Ojciec Roberta poparł mnie bez wahania.

Tego wieczoru mój mąż nic nie powiedział. Następnego dnia wezwał mnie do swojego biura.

Żądane przeprosiny, groźby zawodowe, jawna ochrona jego osobistych relacji: to wszystko było obecne. To już nie było drobne przewinienie. To było nadużycie władzy.