Zbliżał się ślub mojej siostry, więc moi rodzice zadbali o to, żeby wszystko sfinansować…

— Część 1 —

Zbliżał się ślub mojej siostry, więc rodzice zadbali o to, żeby wszystko sfinansować. Kupili jej dom, meble, nawet dekoracje. Powiedziałem pół żartem, pół z nadzieją: „Ja też bym chciał to wszystko”. Wtedy moi rodzice stracili panowanie nad sobą.

„Twoja siostra zasługuje na to bardziej” – warknęła mama. Tata dodał: „Teraz wiemy, że masz zaoszczędzone pieniądze. Oddaj je. Musimy też sfinansować jej ślub”.

„To wszystko, co mam” – błagałem.

Mama złapała mnie za włosy, rzuciła mną o ścianę i krzyknęła: „Oddaj to i wynoś się. Wypadasz z domu i z testamentu”.

Moja siostra uśmiechnęła się do nich z politowaniem. Wyszłam tamtego wieczoru z niczym. Teraz, pięć lat później, codziennie przejeżdżają obok mojej rezydencji, pytając: „Dlaczego ona to ma?”.

Ogłoszenie padło podczas niedzielnego obiadu. Ojciec odłożył widelec z tą szczególną stanowczością, którą rezerwował na ważne deklaracje, a na twarzy matki malowała się już pełna oczekiwania duma. Mieli sfinansować cały ślub Jasmine.

Patrzyłam, jak moja młodsza siostra składa dłonie, a jej pierścionek zaręczynowy odbijał światło żyrandola. Jasmine zawsze była piękna w ten naturalny sposób, który posiadają niektórzy ludzie – złote włosy, idealne zęby, śmiech, który sprawiał, że wszyscy w pokoju odwracali się ku niej niczym słoneczniki śledzące słońce. Jej narzeczony, Douglas, siedział obok niej, trzymając dłoń na jej kolanie i uśmiechając się tym wyćwiczonym uśmiechem, którym obdarowywał wszystkich.

„Wpłaciliśmy już zaliczkę na posiadłość Lakewood” – kontynuowała moja matka, niemal wibrując z ekscytacji. „Ceremonia odbędzie się na świeżym powietrzu, przy altanie, jeśli pogoda pozwoli. Myślimy o końcu września, kiedy zaczną zmieniać kolor liści”.

„Lista gości liczy 250 osób” – dodała Jasmine, przeglądając telefon wolną ręką. „Sama rodzina Douglasa przyprowadza siedemdziesiąt osób. Uwierzysz? Jego matka upiera się, żeby zaprosić każdego kuzyna”.

Mój ojciec promieniał. Jego młodsza córka nie mogła zrobić nic złego. Nigdy nie zrobiła. Jasmine ukończyła studia z dyplomem z nauk humanistycznych i bez konkretnych ambicji zawodowych, a kolejne trzy lata spędziła, wahając się między pracą na pół etatu w handlu detalicznym, mieszkając w domu bez czynszu. Tymczasem ja pracowałam na pełen etat przez całe studia, ukończyłam studia biznesowe i w wieku dwudziestu dwóch lat wyprowadziłam się do ciasnej kawalerki, na którą ledwo mnie było stać.

„Pokrywamy też zaliczkę na dom dla nich” – oznajmił mój ojciec tak swobodnie, jakby omawiał pogodę. „Trzy sypialnie, dwie łazienki. Piękna okolica w Maple Heights. Zamykają w przyszłym miesiącu”.

Jasmine pisnęła. Douglas wyglądał na odpowiednio wdzięcznego, choć dostrzegłem w jego oczach wyrachowany błysk. To był człowiek, który doskonale wiedział, jak grać w tę grę.

„To niesamowite” – wydusiłem z siebie, a mój głos zabrzmiał głucho nawet w moich własnych uszach. „Naprawdę hojne z waszej strony”.

„No cóż, tak robią rodzice” – powiedziała moja mama, choć jej oczy nie do końca się spotkały. „Chcemy zapewnić naszej córce jak najlepszy start w życiu małżeńskim”.

Nasza córka. Liczba pojedyncza.