Zdejmowałam właśnie buty, gdy ciotka szepnęła: „Może lepiej nie mówić o swojej sytuacji zawodowej; to przygnębi dzieci”. Uśmiechnęłam się tylko i usiadłam. Później narzeczony mojej kuzynki chwalił się, że dostał rozmowę kwalifikacyjną w „nowoczesnej firmie technologicznej” i powiedział z uśmieszkiem: „Wątpię, żebyś w ogóle przeszła przez kontrolę bezpieczeństwa”. Wstałam, chwyciłam kurtkę i powiedziałam: „Do zobaczenia w poniedziałek”. Atmosfera stała się lodowata.

Drzwi zatrzasnęły się za mną z hukiem, a wraz z nimi nadeszła zima: zimne powietrze, wilgotne nadgarstki, ostry zapach soli drogowej. W kuchni cioci Lydii magnes w kształcie flagi przytrzymywał listę zakupów i wycięty przepis na ciasto pekanowe. Z głośnika Bluetooth płynęła Sinatra, dzieciaki krzyczały coś o Mario Kart, a ja wciąż pochylałem się, wiążąc sznurowadła, gdy Lydia nachyliła się do mnie z wymuszonym, pomocnym uśmiechem.

„Może lepiej będzie, jeśli nie będziesz rozmawiać o swojej sytuacji zawodowej” – mruknęła, a w jej głosie unosiła się mieszanka miętowego sznapsa i protekcjonalności. „To przygnębi dzieci”.

Nie zdjąłem nawet butów.

„Oczywiście” – powiedziałem. „Nie chciałbym psuć świątecznej atmosfery”.

Mam na imię Aaron. Mam trzydzieści cztery lata. Przez ostatnie dziesięć lat współtworzyłem i prowadzę firmę technologiczną, którą większość mojej rodziny traktuje po prostu jako hobby. W najlepszym razie całkiem dobrze radzę sobie z komputerami. W najgorszym jestem tym kuzynem, który „jest między projektami” i „tworzy strony internetowe dla zarobku”. Przestałem ich oceniać lata temu. To było łatwiejsze niż patrzenie, jak tracą koncentrację podczas rund zbierania funduszy i wykresów kapitalizacji, jakbym przerzucił się na obcy język.

Zdjąłem płaszcz i usiadłem na dodatkowym łóżku, zrzuciłem buty i podążyłem za śmiechem do salonu – dynie na kominku, wszędzie koce, drewniany szyld z napisem „wdzięczny” pisanym kursywą niczym przykazanie.

Obiecałem sobie, że dziś się nie będę garbił.

Cody, mój kuzyn o cztery lata młodszy ode mnie, zauważył mnie pierwszy. Jedną ręką obejmował wysokiego bruneta o nienagannej postawie i idealnie równych zębach. Uniósł brodę jak rozgrywający salutujący trybunom.

„Jest!” powiedział z szerokim uśmiechem i donośnym głosem. „Wujku Geniuszu Komputerowy! Udało ci się wyczołgać z piwnicy mamy, czy co?”

Opowiadał ten żart od 2015 roku. Publiczność zareagowała tak, jak zwykle reagują: kilka stłumionych śmiechów, spojrzenia, niewypowiedziane chóralne okrzyki: spokojnie, to tylko żart.

„Cieszę się, że cię widzę, Cody” – powiedziałem.

Więcej na następnej stronie. (Reklama poniżej)

„Więc” – powiedział, odwracając się i podając kieliszek swojej narzeczonej – „co słychać? Nadal tworzysz strony internetowe i tak dalej?”

Mogę postawić na bezpieczeństwo albo mówić szczerze i zaryzykować pokrzyżowanie planów.

„Pracuję z kilkoma startupami” – powiedziałem, jak zwykle. „Idzie dobrze”.

„Startupy, co?” Uniósł brwi. „To kod dla bezrobotnych?”

„Cody” – ostrzegła go łagodnie ciocia Lydia, uśmiechając się. Lydia uwielbia bawić się w sędziego, o ile sama ustala zasady.

„Nie martw się” – powiedział, unosząc ręce w geście udającej niewinność. „Żartuję. Pewnie buduje w garażu kolejnego Google’a”.

Ludzie się śmiali. Powiedziałam tę gorzką wersję, od której aż drapie w gardle, gdy się wychodzi. Ellie, nasza kuzynka-lekarka, zapytała mnie o korki na I-90. Wujek Jerry zaproponował mi piwo, jakby głaskał psa. Mama przykuła moją uwagę i uśmiechnęła się do mnie, jakby miała mnie uspokoić, ale uśmiech ten wylądował jak plaster na pękniętej szybie. Bądź grzeczna. Cicho bądź. Nie rób wszystkiego wokół siebie.

Godzinę później stłoczyłyśmy się przy długim stole Lydii: wizytówki, złote talerze prezentacyjne, lniane serwetki przewiązane sznurkiem. Siedziałam wciśnięta między Ellie i ciocią Pam, obie już mocno podchmielone. Naprzeciwko mnie siedzieli Cody i jego narzeczona z idealnymi zębami.

„Więc” – powiedziała radośnie, patrząc mi prosto w oczy – „Cody powiedział mi, że pracujesz też w branży technologicznej”.

„Mniej więcej” – wtrącił Cody. „On jest dość niezależny. On wykonuje jakieś dorywcze prace, takie tam.

„Rozumiem” – powiedziała, kiwając grzecznie głową, jakby chciała dać ci do zrozumienia, że ​​jesteś bezpieczny.

„Właściwie” – powiedziałem, odkładając widelec – „prowadzę firmę”.

„A, racja” – zaśmiał się Cody. „Jest prezesem czego dokładnie? Powiedz im, jak się nazywa. Pixel Crunch? Bite Dust?”

„Bite Nest” – powiedziałem. „Opracowujemy rozwiązania bezpieczeństwa dla przedsiębiorstw. Zamknęliśmy rundę finansowania serii B w zeszłym kwartale”.

Cisza trwała sekundę. Potem pokój wrócił do normalnego rytmu.

„Czekaj, serio?” Cody zamrugał.

„Serio”.

„No cóż” – jego uśmiech zniknął. „Chyba oboje pracujemy w branży technologicznej, co?”

„Jest zachwycona” – powiedziała jego narzeczona, ściskając go za ramię. „Właśnie dostał rozmowę kwalifikacyjną w Everlock. To bardzo konkurencyjna branża. To fantastyczne!”

“B