Zmarł 30 minut po ślubie. Szokujący powód…

„Zarezerwowałam pokój w hotelu z widokiem na morze” – krzyknęła radośnie Nastya. „Nie musisz być dla mnie taki miły”.

„Formalne małżeństwo by mi wystarczyło”. „To nieformalne” – odpowiedział Dmitrij. „Stałaś się dla mnie ważną osobą”.

Pielęgniarka oddziałowa Irina Wiktorowna z niepokojem obserwowała przebieg wydarzeń. Była pewna, że ​​Nastia wykorzystuje Dmitrija. Pewnego dnia, gdy Nastia spała, zerknęła ukradkiem do jej notatnika.

Było tam dziwne zdanie: „Wybacz mi”. Musiałam wybrać odpowiedni moment. Irina Wiktorowna zmarszczyła brwi.

Co to miało znaczyć? Chciała czytać dalej, ale Nastia się poruszyła, a pielęgniarka, zaskoczona, odłożyła zeszyt. Irina Wiktorowna postanowiła, że ​​musi ostrzec Dmitrija. Ale kiedy go zobaczyła, po raz pierwszy od dawna wyglądał na szczęśliwego.

„Doktorze Wołkow, naprawdę zamierzasz to zrobić?” – zapytała. „Tak” – odpowiedział pewnie. „I nikt mnie nie powstrzyma”.

„Ale ona… Chyba coś ukrywa” – uśmiechnął się Dmitrij. „Czyż nie wszyscy coś ukrywamy?” Ja też długo ukrywałem swoje uczucia.

Irina Wiktorowna nie powiedziała nic więcej. Zdała sobie sprawę, że Dmitrij jej nie posłucha. W miarę jak zbliżał się dzień ślubu, stan zdrowia Nastii gwałtownie się pogarszał.

Lekarze przewidywali, że zostało jej nie więcej niż tydzień życia. Dmitrij zdecydował się przełożyć ślub. „Zrobimy to jutro” – powiedział kapelanowi szpitalnemu.

„Nie możemy dłużej czekać”. Tej nocy Dmitrij przyniósł Nastii srebrny pierścionek. Wygrawerował w nim ich imiona.

„Jutro zostaniesz moją żoną” – powiedział. Nastia uśmiechnęła się, ale w jej oczach był smutek. „Dziękuję, jesteś moją bohaterką”.

Po odejściu Dmitrija Nastia napisała ostatni list. Jej dłonie drżały, a łzy spływały po policzkach. „Kochany Dmitriju, jutro zostaniemy mężem i żoną”.

„To będzie najszczęśliwszy moment mojego życia”. „Ale jest prawda, której nie powiedziałam ci dokładnie”. Westchnęła głęboko.

„Nie wybrałam cię przypadkiem; nie podeszłam do ciebie po prostu z taktem”. Nastia odłożyła długopis. Złożyła list na pół i schowała go pod poduszkę.

„Jutro wszystko się wyjaśni” – napisała. „Chcę poczuć ciepło domu, choć przez chwilę”. Niebo nad miastem było zachmurzone nawet w przeddzień ślubu.

Krople deszczu spływające po szpitalnych szybach wyglądały jak czyjeś łzy. Anastazja siedziała na łóżku, kończąc ostatnie linijki w swoim małym notesiku. Dmitrij prasował stary garnitur w swoim mieszkaniu.

Oboje nie mogli spać z podniecenia i oczekiwania. Nastya przewróciła ostatnią stronę swojego notesu. Nazwała go „listą życzeń”.

Lista rzeczy, których chciałaby doświadczyć przynajmniej raz w życiu. Poczuć ciepło domu. Założyć białą sukienkę, choćby na chwilę.

Usłyszeć, jak ktoś mówi „kocham cię”. Widzieć morze z okna. Zasnąć bez strachu.

Mieć imię. Zostawić po sobie coś, co zostanie zapamiętane. „Jutro” – wyszeptała – „jutro to wszystko się spełni”.

Dokończyła pisać ostatnie zdanie w swoim notatniku. „Dmitrij, nadałeś sens moim ostatnim dniom. Teraz moja kolej, żeby coś dla ciebie zrobić”.

Zamknęła notes i odłożyła go na stolik nocny. Potem wyciągnęła małą kopertę, którą schowała. W środku były środki przeciwbólowe, które zbierała od tygodni.

Tymczasem w mieszkaniu Dmitrija trwały inne przygotowania. Wyjął obrączki ślubne z pudełka na biżuterię, którego nie otwierał od dawna. Nie były to te same obrączki, które miał na sobie na swoim pierwszym ślubie.

Nowe, proste, srebrne. Wziął małą walizkę i spakował niezbędne rzeczy. Po ślubie planowali spędzić noc w małym hotelu w Repinie.

Pokój z widokiem na morze. Jeden z punktów na liście marzeń Nastii. „Lenoczka” – mruknął Dmitrij, patrząc w sufit.

„Czy postępuję właściwie?” Nie było odpowiedzi, ale w jego duszy zapanował dziwny spokój. Następnego ranka w szpitalu panowała szczególna napięta atmosfera. Plotki już rozeszły się po piętrach.

„Dr Wołkow żeni się dziś z tą bezdomną”. Biedak, kompletnie oszalał od śmierci żony. Ale część personelu, zwłaszcza ci, którzy mieli kontakt z Nastią, uważała inaczej.

Pielęgniarka Swietłana przygotowała mały bukiet, a ochroniarz Siemion wyczyścił obiektyw aparatu. Chociaż nie byli zaproszeni, chcieli uwiecznić ten wyjątkowy moment. W południe Dmitrij zszedł do małej kaplicy w piwnicy szpitala.

Miał na sobie stary czarny garnitur. Na oddziale pielęgniarki pomagały Nastii. Była tak słaba, że ​​poruszała się na wózku inwalidzkim.

Swietłana uczesała włosy i nałożyła prosty, ale piękny makijaż. „Jesteś taka piękna” – powiedziała Swieta – „prawdziwa panna młoda”. Nastia się uśmiechnęła…