Zostawiłem matkę, aby zająć się żoną i dzieckiem, ale gdy wróciłem wcześniej, odkryłem prawdę, która mną wstrząsnęła.

Moja matka jest  typową tradycyjną kobietą z Jalisco : zaradną, kochającą swoje dzieci i wnuki, ale niezwykle  konserwatywną .

Od momentu, gdy postawił stopę w naszym mieszkaniu, zaczął wszystko „remontować”:

Całkowicie odsłoniła zasłony, „żeby wypuścić złe nastroje poporodowe i umożliwić cyrkulację powietrza”.
Wyłączyła klimatyzację, ponieważ „zimne powietrze może spowodować problemy poporodowe u synowej”.
Zastąpiła filtrowaną wodę  ziołową herbatą z cynamonem , „babcinym lekarstwem”.
Kazała nam nawet nosić  plastikowe sandały  , „żeby się nie poślizgnąć i zapobiec zapaleniu płuc wywołanemu przez zimną podłogę”.

Myślałam, że moja mama robi to z troski. Ale dla Sofii –  pediatry w szpitalu państwowym – to wszystko było naruszeniem jej przestrzeni osobistej i wiedzy zawodowej.

W kolejnych dniach konflikt stopniowo eskalował.

Moja matka nalegała, aby Sofia ograniczyła się do  diety składającej się z gorących bulionów i kaszy , aby nie kąpała wnuka przez dziesięć dni, aby nie włączała wentylatora i aby owijała mojego wnuka grubym kocem pomimo dusznego, kwietniowego upału.

Sofia próbowała to wytłumaczyć medycznie: że wysokie temperatury mogą powodować  wysypki u niemowląt i że niektóre praktyki są niezdrowe. Ale moja mama odpowiedziała po prostu swoim ulubionym zwrotem:

„Za moich czasów wszyscy tak robiliśmy i nikt nie umarł!”

Z nastawieniem mężczyzny z niewielkim doświadczeniem w wychowywaniu dzieci, mogłem tylko pozostać w środku. Myślałem, że dwie kobiety, które kochałem najbardziej, znajdą sposób na pojednanie. Ale się myliłem.

Tego ranka pognałem do pracy i w połowie drogi nagle przypomniałem sobie, że zostawiłem telefon w domu. Zawróciłem samochód.

Właśnie miałam włożyć klucz do zamka, gdy usłyszałam  dochodzący ze środka trzask  , a potem rozległ się głos mojej matki — tak ostry i gniewny, że ledwo go rozpoznałam :

Mówiłam ci, a ty nie posłuchałaś. Jeśli po porodzie będziesz leżeć w klimatyzowanym pomieszczeniu, umrzesz w ciągu jednego dnia! Jesteś zbyt  delikatna . Zajmij się tym sama. Nie mów mi nic więcej!

Głos Sofii, drżący i zdławiony, rozbrzmiał echem: „Próbowałam to znieść, ale nie słuchałeś.  Jestem przygnębiona , wiesz?”

Wtedy moja matka krzyknęła: „Jak śmiesz tak do mnie mówić? Rzuciłam pracę, zostawiłam przyjaciół, żeby opiekować się twoim dzieckiem, a ty śmiesz być taka  niewdzięczna !”

Słychać było suchy dźwięk  „pyk” .